“ทำไมต้องร้องไห้ด้วย !!” โอ้ตถามเสียงเครียด
“…………”
“ถามแล้วทำไมไม่ตอบ ไอ้คนเห็นแก่ตัว” โอ้ตมันตะคอกใส่อีกชุด แล้วก็เดินเข้ามาเขย่าตัวผม
“เจ็บ ….. ”
“ทำสำออยเหรอ … โอ้ตโดนหนักกว่านี้ ยังไม่พูดซัก หือออ !! ” มันจับจนแขนชาไปหมด ผมตัวสั่นน้อยๆ
“จากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่เหอะ ปริ้น” โอ้ตตะโกนใส่หน้า
“ปล่อยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนสุดเสียง
พลั๊กก …
แหง่ก แหง่ก
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองลงมานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างล่าง พยายามยันตัวขึ้นพร้อมกับสะบัดหัวให้หายงัวเงีย นาฬิกาตอนนี้บอกเวลาตี 5 กว่าแล้ว
โอ้ตมันไม่ได้มาหาผมหรอก โอ้ตไม่ได้เข้ามาอาละวาดใส่ ผมแค่คิดมากแล้วก็ผล่อยหลับไปเท่านั้นเอง ตอนนี้สภาพตัวเองดูไม่ได้สิ้นดี หลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ รู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วนเพราะไม่ได้กินข้าวเย็น แถมเสื้อที่จะใส่ไปวันนี้ก็ยังไม่ได้ปักชื่ออีกต่างหาก เฮ้อ …
ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นผมก็รีบจัดการตัวเองให้เสร็จ เสื้อก็ใส่แบบไม่ได้ปักชื่ออะไรทั้งนั้น รู้สึกเซ็งมากมายครับ เหงาแบบบอกไม่ถูก ตั้งแต่มาที่นี่ ผมพึ่งรู้สึกตัวเองอยู่คนเดียวจริงๆ ก็ตอนนี้หล่ะ อยากกลับบ้าน แต่ ผมก็ไม่มีบ้านให้กลับแล้ว
ก็ที่นี่ เป็นบ้านของผม
“อ้าว แล้วไม่รอไปพร้อมเจ้าโอ้ตหรือปริ้น” ยายผมตะโกนถามเมื่อเห็นผมเดินอย่างเงียบๆ ไปทางประตูบ้าน โหย เรียกซะดัง
“ชู่ ชู่ เบาๆก็ได้ยาย” ผมทำท่าจุ๊ๆ ไม่อยากให้ไอ้โอ้ตรู้ว่าแอบไปก่อน ทำไงได้ง่ะ ผมไม่อยากเจอหน้ามันนี่นา …อืม อย่างน้อยก็ตอนนี้แหละ
“แล้วไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอ” สงสัยยายจะไม่เข้าใจรหัสมอสของผม บอกให้เบ้า เบา ผมก็หันไปทางบ้านโอ้ต ก็เงียบคับ ตอนนี้ก็พึ่งจะ 6 โมงเอง เช้ามากมาย
“งั้นผมไปก่อนนะยาย หวัดดีคับ ”
“ไปดีๆนะลูก ”
“คับ”
ระหว่างทาง เกือบชั่วโมงของผม ไม่มีความรู้สึกง่วงเลย ในหัวก็คิดไปต่างๆนาๆ ว่าจะทำไงต่อดีวะเรื่องทะเลาะกะโอ้ต ไหนจะเรื่องเปลี่ยนห้องเรียน ไหนจะต้องวางตัวกะคนในห้องอีก เครียดๆๆๆๆ พอถึง โรงเรียนก็โดนยามกักตัวไว้คับ แบบว่าเสื้อ นร ไม่เรียบร้อยไง มีแต่ตราโรงเรียนโผล่มา
ตอนนั้นเรื่องโอ้ตผมไม่เครียดแล้วล่ะ มาเครียดเรื่องโดนเรียกขึ้นห้องปกครองเพราะว่าเสื้อไม่เรียบร้อยแทน เซ็งมาก เรื่องมาก กรุงเทพไม่เห็นต้องมาปักชื่อให้วุ่นวายเลย วุ้ย แล้วก็มีพวกแต่งตัวไม่เรียบร้อยจริงๆ ขึ้นมาอีก 4 -5 คนอ่ะ อาจารย์เค้าก็ไล่ถามทีล่ะคน พอดีว่าผมเป็นเด็กใหม่ ก็เลยอ้างโน่นนี่ ประกอบกับผมหน้าตาเรียบร้อยไง 55 เลยแบบว่ารอดตัวไปอย่างหวุดหวิด แต่ก็ต้องถูกจดชื่อให้พรุ่งนี้มาตรวจใหม่ = =’’
“ฮัลโล ยายเหรอคับ ยายแถวบ้านมีที่ปักเสื้อป่ะ คือ” บลาๆๆๆ ผมก็โทรไปให้ยายช่วยจัดการหาร้านปักให้ (ซึ่งน่าที่จะทำตั้งแต่แรกแล้วล่ะ) ยายก็บ่นให้ฟังอีก 1 กัณฑ์ พอผมวางปั๊บ ก็ได้เรื่องปุ๊บ
“เฮ้ย ไอ้ซีดนั่นน่ะ ห้ามใช้โทรศัพท์มือถือในโรงเรียน !! ” อาจารย์ปกครองตะโกนมาหลังจากผมก้าวออกจากห้องได้ไม่ถึง 3 ก้าว คือ ผมโทรหายายหน้าห้องปกครองเลย อ้าว กูไม่รู้นี่หว่า แล้วมาเรียกกูว่าไอ้ซีด โห โคตรเคือง
“ตอนเย็นมาเอาคืนล่ะกัน” อาจารย์เค้าว่าแบบนั้น แล้วก็ตะเพิดให้ผมรีบไปขึ้นเรียน
วันนี้เปิดเทอมวันที่ 2 ผมก็เข้าสายครั้งที่ 2 แถมโดนเรียกขึ้นห้องปกครองด้วย เสียเครดิตหมดเลยตู วันนี้โหดกว่าวันแรก เพราะว่าคาบก่อนพักเป็นวิชาฟิสิกส์ !! ผมก็นอนฟังอาจารย์สอนไป หลับไป เพราะดันตื่นแต่เช้า ไม่รู้เรื่องเร้ยยยย แล้วผมก็คิดถึงโอ้ตขึ้นมาคับ แมร่ง … ไม่รู้ตอนนี้ทำไรอยู่ เรียนวิชาไรอยู่ว้า แล้วทำไมกูออกมาก่อน ไม่คิดจะโทรถามกูบ้างเลยเหรอไง เหอะ แต่มันจะคิดถึงเราทำไมวะ เอ๊ะ - - ออดแล้วว้อยย เย้ เย้
ติ้ง ต่อง ต้อง ต่อง ต่อง ตอง ต้อง ต่อง
“เออ เธอ เธอ” มีคนมาสะกิดผม ตอนที่กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋า
“ไปกินข้าวกับพวกเรามั้ย” คนที่นั่งอยู่ข้างๆผมนั้นเอง รู้สึกว่าจะชื่อ แอน อะไรนี่ล่ะ (ผู้หญิงไม่ค่อยอยากจำชื่อ แฮะๆ ก็ไม่ได้ขนาดน้านนนน)
“อ่อ เอาดิ” ผมยิ้มตอบให้ ก็ยังดีคับ ผมไม่ต้องมานั่งกินคนเดียวเหมือนเมื่อวาน ตอนที่นั่งกินข้าวไป แอนกะเพื่อนๆอีกสองสามคนก็ชวนคุยกันหลายเรื่อง แต่ส่วนมากก็จะพูดเรื่องในโรงเรียนนี่ล่ะ ผมก็ฟังไป กินไป แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะว่าเหมือนมีอะไรเย็นๆมาอังที่แก้ม
“เฮ้ยยย” ตกกะใจสุดขีด
“ไง มาไม่ทันไร ก็มีสาวๆมาตอมแล้ว” ไอ้พี่ท็อปนั่นเอง
“ไม่ใช่ขี้ วู้” ผมพูดแบบอารมณ์เสียที่โดนแกล้ง แล้วก็มาแซวด้วย ม่ะชอบๆ
“เออ นั่งด้วยดิ ไม่มีโต๊ะแล้ว” ว่าแล้วก็มานั่งข้างๆผม
“แล้วไม่เห็นยกอะไรมาเลยอ่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย ก็พี่แกมีแต่น้ำขวดเดียว
“ฝากไอ้โอ้ตซื้ออยู่ เดี๋ยวมันยกมา”
“เหรอ ….” เวน ในใจตอนนี้บอกไม่ถูกว่าดีใจ หรือว่า หนักใจกันแน่ครับ อยากเจอหน้านะ แต่ทำหน้าไม่ถูก โอ้ยงง แล้วก็ไม่ต้องให้ผมงงนาน เพราะว่า พี่ท็อปก็ยกมือเป็นโบกให้โอ้ตมันเห็น ผมก็แกล้งทำของตกคับ แล้วก็แอบเหลือบตามองจากข้างล่าง (เรื่องเนียนยกให้กรู)
โอ้ตมันก็เดินมา สาบานได้ว่าผมเห็นมันชะงักไปแว่บนึง ก่อนที่จะทำหน้าตายเดินมานั่งฝั่งตรงกันข้าม เยื้องกันเล็กน้อย ผมก็ไม่ทำไรคับ นั่งจ้วงๆข้าวในจาน
แอนมันก็เห็นผมกินแปลกๆ
“หิวมากเหรอปริ้น ทำไม - - -”
“หิวดิ … ก็ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน” ผมจงใจเน้นเสียงนิดหน่อย แต่ไอ้โอ้ตก็กินหน้าตาเฉยคับ สายตาก็ไม่ได้มองมาทางผมเลย แล้วอยู่ๆมันก็พูดกะพี่ท็อป
“เออ ข้าววันนี้เป็นไรวะ ไม่อร่อยเลย สู้ผัดมาม่าที่กูกินเมื่อคืนก็ไม่ได้” แล้วมันก็ส่งสายตามาทางผม
โห จี้ดดดดดด
“เด๋วปริ้นไปห้องสมุดก่อนนะ” ผมหันไปบอกทางแอน แล้วก็ลุกออกไปเอาจานวางที่ราง ในใจตอนนั้นโคตรเจ็บใจอ่า ไม่รู้ทำไม ว่าแต่ห้องสมุดมันอยู่ไหนวะ กูไม่รู้จัก =*=
ตอนผมดูตารางสอนครั้งแรก ก็รู้ว่า โรงเรียนนี้ดีอยู่อย่างคับ เพราะว่ามันมีคาบว่างด้วย แล้วก็มีเยอะพอควร เพราะว่าเริ่มเรียนตั้งแต่ แปดครึ่ง กว่าจะเลิกก็ สี่โมงเย็น ไม่เหมือนในกทม มันก็เลยมีเวลาให้มีคาบว่างไง ก่อนจะหมดเวลาพักเที่ยงแป็บนึง
“นายxxxxxx มาพบอาจารย์ที่ห้องวิชาการในเวลานี้ด้วย ”
อ่า เป็นไปตามคาดคับ อาจารย์ที่วิชาการเรียกผมไปเพราะว่า ตอนนี้สามารถเปลี่ยนให้ผมไปลงห้องสายศิลป์-คำนวณได้แล้ว อาจารย์ก็ส่งตารางสอนมาให้ แล้วก็บอกว่าวันนี้ให้ผมกลับไปเรียนที่ห้องเก่าก่อน แล้วค่อยย้าย หุหุ เด็กดีอย่างผม มีเรอะจาเข้า 55 โดดซิคับ ว้าว ตั้งครึ่งวัน
ข้อดีของโรงเรียนนี้ดีอีกอย่างคือ เพราะมีคาบว่างนี่ล่ะ เกือบตลอดทั้งวันก็จะมีนร เดินไปเดินมา คับ ไม่ได้แบบว่าเหมือนบางโรงเรียนที่ขึ้นตึกกันหมด ผมก็เลยเนียนเดินไปเดินมา ไปห้องโน้น ห้องนี้ได้ แถมยังไม่ค่อยมีคนคุ้นหน้าเท่าไร เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ผมก็หลบไปนั่งอยู่หลังอาคาร 5 ซึ่งมันจะเป็นสวนป่าแดงข้างหลังโรงเรียน ที่มันติดๆกะภูเขานั่นล่ะ หมดคาบ 5 ผมก็ย้ายที่คับ ไปนั่งอยู่หลังตึก 1 แทน ตรงนี้มันจะมีต้นไทร (หรือต้นอะไรซักอย่าง) ใหญ่มากๆอยู่ มีม้านั่งพร้อม ก็ได้เวลานอนของผมแระ ^^ (เหี้ยมาก)
หลับไปได้แป็บนึง ก็รู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงคนพูดคับ
“เฮ้ย เฮ้ย ไอ้ตี๋ ที่กู ”
โอ้ว ทำไมไม่มีใครคิดจะเรียกชื่อกรูเลยเหรอวะ
“ไหนที่ใครวะ” ผมงัวเงียๆลืมตาขึ้นมา ก็เจอไอ้คิวนั่งโด่อยู่ตรงม้านั่งอีกข้างนึง
“ที่กู” มันก็ชี้ไปที่ตัวมันคับ เชี่ย กรูจะโดนต่อยมั้ย ดันไปพูดหาเรื่องมัน
“โดดเรียนเหรอมึง” มันว่าพลางหยิบซอง Mild seven ขึ้นมา
“ไม่ได้โดด ”
“เชี่ยมากนะมึง โดดแล้วโกหกอีก ม่ายไหวๆ” มันก็พูดไป แกะซองไป ห่า แล้วมึงม่ะโดดเหรอเนี่ย เลวกว่ากูอีกสูบบุหรี่ด้วย
ดูท่าทางเหมือนมันจะพูดหาเรื่องผมแฮะ เออ กูไปก็ได้วะ ผมทำท่าจะลุก
“จะไปไหนวะ นั่งเป็นเพื่อนก่อนเด๊”
“จะไปห้องน้ำ” แล้วก็ส่งสายตาเหยียดหยามไปทีนึง ประมาณว่าครายเพื่อนมรึงว้า แต่ก็แป็บเดียวจริงๆ เพราะกลัวมันต่อย แฮะๆ แล้วผมก็เดินไปฉี่ในห้องน้ำ ซึ่งตรงนี้มันจะอับคนมากๆแต่ตอนนั้นไม่ได้ทันสังเกตว่ามันก็เดินตามหลังมาด้วย ผมเข้าซอง มันก็เข้าซองด้วยคับ แต่ยืนไม่ติดกันนะ
“มองไร ”
“มองไร ยังไม่ได้มองเชี่ยไรเลย” ผมชักรู้สึกรำคาญคับ คนไม่ได้มอง หาว่ามองมันเฉยเลย ไอ้บ้า
“โห พูดเชี่ยเป็นด้วย ? อ่ะ ดูดป่ะ”
“ดูดไร ”
“เอ๊ะ …ดูดKกรูม๊าง สาดดด” เออก็จริงคับ มันยื่นบุหรี่ให้ ก็ไม่น่าถามแบบนั้นเนอะ นี่ล่ะนิสัยคนไทย
ผมก็ส่ายหน้าคับ “ไม่เอาดีกว่า ไม่เคย”
“ก็เคยซะเซ่ะ ไม่เหม็นหรอกน่า ไม่ใช่กรองทิพย์” แล้วมันก็ยื่นอันที่มันดูดอยู่ให้ผมลอง
“เอ้า … ผู้ใหญ่ให้ของก็ร๊าบบบบบบบ”
โอ้ว อาจจะมีคนคิดว่า ทำไมผมไม่ปฏิเสธ มันยากคับ มันยากมาก ในที่แบบนั้น แล้วท่าทีมันไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ ถ้าผมเกิดทำอะไรให้ไม่พอใจ กลัวมันจะไม่ปล่อยให้ผมลอยนวล ก็เลยยอมๆไปก่อน
ฟืดดดดดด
“แค๊กๆๆๆๆๆๆๆ”
“555 ใครเค้าดูแบบไหนว้า ไม่เป็นเลยไอ้นี่” ไอ้คิวมันขำใหญ่เลยคับ สาดดด แกล้งกูนี่หว่า เลือดขึ้นหน้าแล้วผม ฆ่าได้หยามไม่ได้ว้อย
“มานี่ ต้องทำงี้” แล้วมันก็สาธิตแบบช้าๆ สูดยาพิษเข้าปอด
ฟืดดดดด แล้วก็คายสารพิษออกมาทำร้ายคนรอบข้าง
“เอ้า ลองๆ”
ผมก็บ้าจี้รับมาลองอีกคับ เหอๆ = =’’
“เออ เก่งๆๆ - - -”
“เฮ้ย ใครดูดบุหรี่ในห้องน้ำ”
เชี่ยแล้วคับ เสียงอาจารย์ปกครอง ไอ้คิวทำหน้าตื่นบอกให้ผมหลบไปในห้องน้ำ
“ล่ะ แล้วนายอ่ะ” ทำไมผมต้องเป็นห่วงใครด้วยวะ จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว
“ช่างกูเหอะ” แล้วมันก็ถีบส่งผมเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็ปิดประตูล็อกจากด้านนอกคับ จะได้เหมือนกะว่าไม่มีใครเปิดใช้ ซักพักก็มีเสียงโหวกเหวก ข้างนอก
“มีใครสูบกับมึงอีกป่าวเนี่ย” เสียงอาจารย์ดังขึ้น
“คนเดียวจาน” พอดีเคียดๆ ก็เลยลงมาสูบ
ป๊าบบ เสียงไอ้คิวโดนฟาดด้วยมือคับ ตอบกวนตีน
“มาปากดีนะไอ้คิว มึงจะโดนให้ออกอยู่แล้ว เฮ้ย ไปดูในห้องน้ำดิว่ามีใครหลบอยู่ป่าว” แย่แหล่วววว
เสียงเปิดห้องไล่มาทีละห้อง ทีละห้องคับ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหว่ะเลย แก้ตัวไม่ออกด้วย เพราะว่ากลิ่นบุหรี่ติดตัวผมเลยอ่ะ แง๊ๆๆๆ
โดนยายฆ่าแน่
จนผมได้ยินเสียงเปิดกลอนจากด้านหน้าห้องที่ผมหลบอยู่ เหงื่อหยดเป็นทาง แต่ตัวผมกลับเย็นเฉียบ
แกร๊กกก
“ปริ้น ….?” กลายเป็นไอ้โอ้ตคับ เปิดประตูมาเจอผม ดูสีหน้าก็รู้ว่ามันตกใจมากเลย
“เออ …” ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ตอนนี้ผมยอมให้อาจารย์เปิดมาเจอดีกว่าให้โอ้ตมาเจอผมในสภาพแบบนี้
“ดูดบุหรี่เหรอ” ไม่ต้องรอให้ผมต้องตอบคับ มันก็กระชากตัวผมออกมาจากห้องน้ำเลย ออกมาข้างนอก พวกอาจารย์ก็พาไอ้คิวเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“เออ … โอ้ต คือ ไม่ใช่”
“ดูดบุหรี่เหรอ ? ” มันถามซ้ำคับ ตอนนี้สีหน้ามันเรียบเฉยมาก เหมือนอาจารย์ที่ห้องปกครองเลย มันไม่ใช่พี่ชายพ๋มแล้ว
“เออ ก็ไอ้นั่นมันให้ลอง ก็ - - -”
“ไอ้เหี้ยนั่นให้ลอง ก็ลองเหรอ !!!!!! ไอ้เด็กไม่มีหัวคิด” เจ็บคับ เจ็บโคด โอ้ตมันตะโกนใส่ อารมณ์คงสุดๆแล้วอ่ะ เออ จาด่าอาไรก็ด่าเลย
“ขอโทษ” ผมจ๋อยคับ ไม่มีอะไรนอกจากจ๋อยสนิท ยืมก้มหน้าเงียบ
“พ่อแม่ให้มาเรียนหนังสือ ก็โดด - - -” ตัวผมหดไป สองนิ้ว
“โดดไม่พอยัง หัดสูบบุหรี่ อะไรนะเนี่ย อาไร อ่อ เซเว่นด้วย - - -” ตัวผมหดไปอีก สี่นิ้ว
ผมก็เงียบคับ มันก็โกรธจนเหนื่อยแล้วมั้ง รู้สึกว่าสงบได้บ้าง
“จะให้ทำยังไง บอกมา ”
“- - -”
“เอ้า !!!! พูดเซ่ !!!!! ” โอย มึงไม่ต้องตะโกนก็ได้ กรูรู้สึกผิดจนจะร้องอยู่แล้ว
“…ก็ เรา เราทำผิด จะทำอะไร ก็ทำเถอะ ”
โอ้ตฟังผมพูดแล้วก็เงียบไปพักนึง เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง ผมคาดเดาไม่ได้เลย ใจเต้นตึกตักๆ
“ไปเอากระเป๋ามาไป” โอ้ตบอกผมเสียงเฉียบ
ผมก็วิ่งไปตามคำสั่งเลยคับ ไม่มีบิดพลิ้ว เหอๆ แล้วมันก็เดินนำไปห้องปกครองฮะ
อ้าว นึกว่าจาปล่อยกรูซะอีก แหง่มๆ
แต่ผิดคาดคับ โอ้ตมันบอกว่าให้ผมรออยู่ที่หน้าห้อง ไม่ต้องขึ้นไป ในห้องผมได้ยินเสียงฟาดเพี้ยะๆ สงสัยจาเป็นไอ้คิวแน่ ซักพัก โอ้ตก็เดินถือกระเป๋าออกมา
“ป่ะ กลับบ้าน”
โห ตอนนั้นนะ เหมือนยกภูเขาออกจากอกไปครึ่งลูก อยากจาโดดกอดมันเลยคับ หุหุ แต่ก็ต้องสงบจิตสงบใจนิดส์นึง เราก็ไปนั่งรอรถเหมือนกะวันแรก เพียงแต่คราวนี้ พอรถมาปั๊บ โอ้ตมันก็ลากขึ้นรถเลย วันนี้โชคดีมากๆคือไม่เบียดเท่าไร แต่ก็ต้องยืนอยู่ดี
“จะได้ไม่โดนด่าอีก …” มันพูด “โดนฟาดก็โดนฟาดคนเดียว ไม่ยุติธรรมเล้ย” คราวนี้มันพึมพำๆให้ผมได้ยิน ก็แอบยิ้มนิดนึง เลวม่ะ 55
“แล้วเจ็บมากป่ะ เมื่อคืน”
“เจ็บดิ” แล้วมันก็เอามือไปลูบก้นมันเบาๆ
“ไหนดูหน่อยดิ๊ เป็นรอยป่าว” ว่าแล้วผมก็เนียนทำเป็นจับที่สะโพกมันคับ ไม่ได้ไปจับตูดมันหรอก เหอๆ ไม่ลามกขนาดนั้น
“ทะลึงแล้ว ลามปามๆ เดี๋ยวปั๊ดไม่คืนให้ซะนี่” แต่มันพูดก็ไม่ได้ปัดป้องอะไรผมนะ
“คืนอะไร ? ”
“อ้าว ก็นี่ไง” แล้วมันก็ล้วงไปหยิบมือถือที่ผมโดนริบไปเมื่อเช้า
“หรือว่าไม่อยากได้คืน จะได้เก็บไว้เอง”
“เป็นเล่น แพงเฟ้ย แพง” แล้วผมก็แย่งกลับมาจนได้คับ มันก็ยิ้มๆ
“ขอบใจนะโอ้ต”
“อือ ….”
“ที่ทำเนี่ย” ผมอ้อมแอ้ม “เพราะว่า เป็นหน้าที่ป่ะ ”
อ่ะนะ ผมถามหาเรื่องไปมั้ยเนี่ย = =’’ แต่มันดูไม่โกรธแฮะ
“น้องทั้งคน เป็นพี่ก็ต้องดูแลน้องดิ” แล้วก็เอามือมายี้ๆหัวผม จนเป๋ไปเลย เอ๊ะ รู้สึกแปร๊บเล็กๆ
“เฮ้ย เด๋วผมเสียทรง”
“555 มีผมอยู่แค่เนี้ย ”
จ๊อกๆๆ อ่ะ เสียงท้องผมร้องขัดจังหว่ะ เสียมู้ดหมด แสดดด
“หิวอีกแล้วเหรอ” โอ้ตยิ้มหวานถาม
“อะดิ ว่าแต่ ….” ผมทำหน้าทะเล้นใส่ “อยากกินมาม่าผัดหว่ะ ว่ามันอร่อยจิงป่าว”
ได้ผลคับ ไอ้โอ้ตเขิลลลล หันหน้าไปทางอื่น แล้วก็ตอบมาเบาๆ
“โด่เอ้ย ไม่มีบุญได้กินหรอก”
“…………”
“ถามแล้วทำไมไม่ตอบ ไอ้คนเห็นแก่ตัว” โอ้ตมันตะคอกใส่อีกชุด แล้วก็เดินเข้ามาเขย่าตัวผม
“เจ็บ ….. ”
“ทำสำออยเหรอ … โอ้ตโดนหนักกว่านี้ ยังไม่พูดซัก หือออ !! ” มันจับจนแขนชาไปหมด ผมตัวสั่นน้อยๆ
“จากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่เหอะ ปริ้น” โอ้ตตะโกนใส่หน้า
“ปล่อยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนสุดเสียง
พลั๊กก …
แหง่ก แหง่ก
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองลงมานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างล่าง พยายามยันตัวขึ้นพร้อมกับสะบัดหัวให้หายงัวเงีย นาฬิกาตอนนี้บอกเวลาตี 5 กว่าแล้ว
โอ้ตมันไม่ได้มาหาผมหรอก โอ้ตไม่ได้เข้ามาอาละวาดใส่ ผมแค่คิดมากแล้วก็ผล่อยหลับไปเท่านั้นเอง ตอนนี้สภาพตัวเองดูไม่ได้สิ้นดี หลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ รู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วนเพราะไม่ได้กินข้าวเย็น แถมเสื้อที่จะใส่ไปวันนี้ก็ยังไม่ได้ปักชื่ออีกต่างหาก เฮ้อ …
ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นผมก็รีบจัดการตัวเองให้เสร็จ เสื้อก็ใส่แบบไม่ได้ปักชื่ออะไรทั้งนั้น รู้สึกเซ็งมากมายครับ เหงาแบบบอกไม่ถูก ตั้งแต่มาที่นี่ ผมพึ่งรู้สึกตัวเองอยู่คนเดียวจริงๆ ก็ตอนนี้หล่ะ อยากกลับบ้าน แต่ ผมก็ไม่มีบ้านให้กลับแล้ว
ก็ที่นี่ เป็นบ้านของผม
“อ้าว แล้วไม่รอไปพร้อมเจ้าโอ้ตหรือปริ้น” ยายผมตะโกนถามเมื่อเห็นผมเดินอย่างเงียบๆ ไปทางประตูบ้าน โหย เรียกซะดัง
“ชู่ ชู่ เบาๆก็ได้ยาย” ผมทำท่าจุ๊ๆ ไม่อยากให้ไอ้โอ้ตรู้ว่าแอบไปก่อน ทำไงได้ง่ะ ผมไม่อยากเจอหน้ามันนี่นา …อืม อย่างน้อยก็ตอนนี้แหละ
“แล้วไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอ” สงสัยยายจะไม่เข้าใจรหัสมอสของผม บอกให้เบ้า เบา ผมก็หันไปทางบ้านโอ้ต ก็เงียบคับ ตอนนี้ก็พึ่งจะ 6 โมงเอง เช้ามากมาย
“งั้นผมไปก่อนนะยาย หวัดดีคับ ”
“ไปดีๆนะลูก ”
“คับ”
ระหว่างทาง เกือบชั่วโมงของผม ไม่มีความรู้สึกง่วงเลย ในหัวก็คิดไปต่างๆนาๆ ว่าจะทำไงต่อดีวะเรื่องทะเลาะกะโอ้ต ไหนจะเรื่องเปลี่ยนห้องเรียน ไหนจะต้องวางตัวกะคนในห้องอีก เครียดๆๆๆๆ พอถึง โรงเรียนก็โดนยามกักตัวไว้คับ แบบว่าเสื้อ นร ไม่เรียบร้อยไง มีแต่ตราโรงเรียนโผล่มา
ตอนนั้นเรื่องโอ้ตผมไม่เครียดแล้วล่ะ มาเครียดเรื่องโดนเรียกขึ้นห้องปกครองเพราะว่าเสื้อไม่เรียบร้อยแทน เซ็งมาก เรื่องมาก กรุงเทพไม่เห็นต้องมาปักชื่อให้วุ่นวายเลย วุ้ย แล้วก็มีพวกแต่งตัวไม่เรียบร้อยจริงๆ ขึ้นมาอีก 4 -5 คนอ่ะ อาจารย์เค้าก็ไล่ถามทีล่ะคน พอดีว่าผมเป็นเด็กใหม่ ก็เลยอ้างโน่นนี่ ประกอบกับผมหน้าตาเรียบร้อยไง 55 เลยแบบว่ารอดตัวไปอย่างหวุดหวิด แต่ก็ต้องถูกจดชื่อให้พรุ่งนี้มาตรวจใหม่ = =’’
“ฮัลโล ยายเหรอคับ ยายแถวบ้านมีที่ปักเสื้อป่ะ คือ” บลาๆๆๆ ผมก็โทรไปให้ยายช่วยจัดการหาร้านปักให้ (ซึ่งน่าที่จะทำตั้งแต่แรกแล้วล่ะ) ยายก็บ่นให้ฟังอีก 1 กัณฑ์ พอผมวางปั๊บ ก็ได้เรื่องปุ๊บ
“เฮ้ย ไอ้ซีดนั่นน่ะ ห้ามใช้โทรศัพท์มือถือในโรงเรียน !! ” อาจารย์ปกครองตะโกนมาหลังจากผมก้าวออกจากห้องได้ไม่ถึง 3 ก้าว คือ ผมโทรหายายหน้าห้องปกครองเลย อ้าว กูไม่รู้นี่หว่า แล้วมาเรียกกูว่าไอ้ซีด โห โคตรเคือง
“ตอนเย็นมาเอาคืนล่ะกัน” อาจารย์เค้าว่าแบบนั้น แล้วก็ตะเพิดให้ผมรีบไปขึ้นเรียน
วันนี้เปิดเทอมวันที่ 2 ผมก็เข้าสายครั้งที่ 2 แถมโดนเรียกขึ้นห้องปกครองด้วย เสียเครดิตหมดเลยตู วันนี้โหดกว่าวันแรก เพราะว่าคาบก่อนพักเป็นวิชาฟิสิกส์ !! ผมก็นอนฟังอาจารย์สอนไป หลับไป เพราะดันตื่นแต่เช้า ไม่รู้เรื่องเร้ยยยย แล้วผมก็คิดถึงโอ้ตขึ้นมาคับ แมร่ง … ไม่รู้ตอนนี้ทำไรอยู่ เรียนวิชาไรอยู่ว้า แล้วทำไมกูออกมาก่อน ไม่คิดจะโทรถามกูบ้างเลยเหรอไง เหอะ แต่มันจะคิดถึงเราทำไมวะ เอ๊ะ - - ออดแล้วว้อยย เย้ เย้
ติ้ง ต่อง ต้อง ต่อง ต่อง ตอง ต้อง ต่อง
“เออ เธอ เธอ” มีคนมาสะกิดผม ตอนที่กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋า
“ไปกินข้าวกับพวกเรามั้ย” คนที่นั่งอยู่ข้างๆผมนั้นเอง รู้สึกว่าจะชื่อ แอน อะไรนี่ล่ะ (ผู้หญิงไม่ค่อยอยากจำชื่อ แฮะๆ ก็ไม่ได้ขนาดน้านนนน)
“อ่อ เอาดิ” ผมยิ้มตอบให้ ก็ยังดีคับ ผมไม่ต้องมานั่งกินคนเดียวเหมือนเมื่อวาน ตอนที่นั่งกินข้าวไป แอนกะเพื่อนๆอีกสองสามคนก็ชวนคุยกันหลายเรื่อง แต่ส่วนมากก็จะพูดเรื่องในโรงเรียนนี่ล่ะ ผมก็ฟังไป กินไป แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะว่าเหมือนมีอะไรเย็นๆมาอังที่แก้ม
“เฮ้ยยย” ตกกะใจสุดขีด
“ไง มาไม่ทันไร ก็มีสาวๆมาตอมแล้ว” ไอ้พี่ท็อปนั่นเอง
“ไม่ใช่ขี้ วู้” ผมพูดแบบอารมณ์เสียที่โดนแกล้ง แล้วก็มาแซวด้วย ม่ะชอบๆ
“เออ นั่งด้วยดิ ไม่มีโต๊ะแล้ว” ว่าแล้วก็มานั่งข้างๆผม
“แล้วไม่เห็นยกอะไรมาเลยอ่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย ก็พี่แกมีแต่น้ำขวดเดียว
“ฝากไอ้โอ้ตซื้ออยู่ เดี๋ยวมันยกมา”
“เหรอ ….” เวน ในใจตอนนี้บอกไม่ถูกว่าดีใจ หรือว่า หนักใจกันแน่ครับ อยากเจอหน้านะ แต่ทำหน้าไม่ถูก โอ้ยงง แล้วก็ไม่ต้องให้ผมงงนาน เพราะว่า พี่ท็อปก็ยกมือเป็นโบกให้โอ้ตมันเห็น ผมก็แกล้งทำของตกคับ แล้วก็แอบเหลือบตามองจากข้างล่าง (เรื่องเนียนยกให้กรู)
โอ้ตมันก็เดินมา สาบานได้ว่าผมเห็นมันชะงักไปแว่บนึง ก่อนที่จะทำหน้าตายเดินมานั่งฝั่งตรงกันข้าม เยื้องกันเล็กน้อย ผมก็ไม่ทำไรคับ นั่งจ้วงๆข้าวในจาน
แอนมันก็เห็นผมกินแปลกๆ
“หิวมากเหรอปริ้น ทำไม - - -”
“หิวดิ … ก็ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน” ผมจงใจเน้นเสียงนิดหน่อย แต่ไอ้โอ้ตก็กินหน้าตาเฉยคับ สายตาก็ไม่ได้มองมาทางผมเลย แล้วอยู่ๆมันก็พูดกะพี่ท็อป
“เออ ข้าววันนี้เป็นไรวะ ไม่อร่อยเลย สู้ผัดมาม่าที่กูกินเมื่อคืนก็ไม่ได้” แล้วมันก็ส่งสายตามาทางผม
โห จี้ดดดดดด
“เด๋วปริ้นไปห้องสมุดก่อนนะ” ผมหันไปบอกทางแอน แล้วก็ลุกออกไปเอาจานวางที่ราง ในใจตอนนั้นโคตรเจ็บใจอ่า ไม่รู้ทำไม ว่าแต่ห้องสมุดมันอยู่ไหนวะ กูไม่รู้จัก =*=
ตอนผมดูตารางสอนครั้งแรก ก็รู้ว่า โรงเรียนนี้ดีอยู่อย่างคับ เพราะว่ามันมีคาบว่างด้วย แล้วก็มีเยอะพอควร เพราะว่าเริ่มเรียนตั้งแต่ แปดครึ่ง กว่าจะเลิกก็ สี่โมงเย็น ไม่เหมือนในกทม มันก็เลยมีเวลาให้มีคาบว่างไง ก่อนจะหมดเวลาพักเที่ยงแป็บนึง
“นายxxxxxx มาพบอาจารย์ที่ห้องวิชาการในเวลานี้ด้วย ”
อ่า เป็นไปตามคาดคับ อาจารย์ที่วิชาการเรียกผมไปเพราะว่า ตอนนี้สามารถเปลี่ยนให้ผมไปลงห้องสายศิลป์-คำนวณได้แล้ว อาจารย์ก็ส่งตารางสอนมาให้ แล้วก็บอกว่าวันนี้ให้ผมกลับไปเรียนที่ห้องเก่าก่อน แล้วค่อยย้าย หุหุ เด็กดีอย่างผม มีเรอะจาเข้า 55 โดดซิคับ ว้าว ตั้งครึ่งวัน
ข้อดีของโรงเรียนนี้ดีอีกอย่างคือ เพราะมีคาบว่างนี่ล่ะ เกือบตลอดทั้งวันก็จะมีนร เดินไปเดินมา คับ ไม่ได้แบบว่าเหมือนบางโรงเรียนที่ขึ้นตึกกันหมด ผมก็เลยเนียนเดินไปเดินมา ไปห้องโน้น ห้องนี้ได้ แถมยังไม่ค่อยมีคนคุ้นหน้าเท่าไร เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ผมก็หลบไปนั่งอยู่หลังอาคาร 5 ซึ่งมันจะเป็นสวนป่าแดงข้างหลังโรงเรียน ที่มันติดๆกะภูเขานั่นล่ะ หมดคาบ 5 ผมก็ย้ายที่คับ ไปนั่งอยู่หลังตึก 1 แทน ตรงนี้มันจะมีต้นไทร (หรือต้นอะไรซักอย่าง) ใหญ่มากๆอยู่ มีม้านั่งพร้อม ก็ได้เวลานอนของผมแระ ^^ (เหี้ยมาก)
หลับไปได้แป็บนึง ก็รู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงคนพูดคับ
“เฮ้ย เฮ้ย ไอ้ตี๋ ที่กู ”
โอ้ว ทำไมไม่มีใครคิดจะเรียกชื่อกรูเลยเหรอวะ
“ไหนที่ใครวะ” ผมงัวเงียๆลืมตาขึ้นมา ก็เจอไอ้คิวนั่งโด่อยู่ตรงม้านั่งอีกข้างนึง
“ที่กู” มันก็ชี้ไปที่ตัวมันคับ เชี่ย กรูจะโดนต่อยมั้ย ดันไปพูดหาเรื่องมัน
“โดดเรียนเหรอมึง” มันว่าพลางหยิบซอง Mild seven ขึ้นมา
“ไม่ได้โดด ”
“เชี่ยมากนะมึง โดดแล้วโกหกอีก ม่ายไหวๆ” มันก็พูดไป แกะซองไป ห่า แล้วมึงม่ะโดดเหรอเนี่ย เลวกว่ากูอีกสูบบุหรี่ด้วย
ดูท่าทางเหมือนมันจะพูดหาเรื่องผมแฮะ เออ กูไปก็ได้วะ ผมทำท่าจะลุก
“จะไปไหนวะ นั่งเป็นเพื่อนก่อนเด๊”
“จะไปห้องน้ำ” แล้วก็ส่งสายตาเหยียดหยามไปทีนึง ประมาณว่าครายเพื่อนมรึงว้า แต่ก็แป็บเดียวจริงๆ เพราะกลัวมันต่อย แฮะๆ แล้วผมก็เดินไปฉี่ในห้องน้ำ ซึ่งตรงนี้มันจะอับคนมากๆแต่ตอนนั้นไม่ได้ทันสังเกตว่ามันก็เดินตามหลังมาด้วย ผมเข้าซอง มันก็เข้าซองด้วยคับ แต่ยืนไม่ติดกันนะ
“มองไร ”
“มองไร ยังไม่ได้มองเชี่ยไรเลย” ผมชักรู้สึกรำคาญคับ คนไม่ได้มอง หาว่ามองมันเฉยเลย ไอ้บ้า
“โห พูดเชี่ยเป็นด้วย ? อ่ะ ดูดป่ะ”
“ดูดไร ”
“เอ๊ะ …ดูดKกรูม๊าง สาดดด” เออก็จริงคับ มันยื่นบุหรี่ให้ ก็ไม่น่าถามแบบนั้นเนอะ นี่ล่ะนิสัยคนไทย
ผมก็ส่ายหน้าคับ “ไม่เอาดีกว่า ไม่เคย”
“ก็เคยซะเซ่ะ ไม่เหม็นหรอกน่า ไม่ใช่กรองทิพย์” แล้วมันก็ยื่นอันที่มันดูดอยู่ให้ผมลอง
“เอ้า … ผู้ใหญ่ให้ของก็ร๊าบบบบบบบ”
โอ้ว อาจจะมีคนคิดว่า ทำไมผมไม่ปฏิเสธ มันยากคับ มันยากมาก ในที่แบบนั้น แล้วท่าทีมันไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ ถ้าผมเกิดทำอะไรให้ไม่พอใจ กลัวมันจะไม่ปล่อยให้ผมลอยนวล ก็เลยยอมๆไปก่อน
ฟืดดดดดด
“แค๊กๆๆๆๆๆๆๆ”
“555 ใครเค้าดูแบบไหนว้า ไม่เป็นเลยไอ้นี่” ไอ้คิวมันขำใหญ่เลยคับ สาดดด แกล้งกูนี่หว่า เลือดขึ้นหน้าแล้วผม ฆ่าได้หยามไม่ได้ว้อย
“มานี่ ต้องทำงี้” แล้วมันก็สาธิตแบบช้าๆ สูดยาพิษเข้าปอด
ฟืดดดดด แล้วก็คายสารพิษออกมาทำร้ายคนรอบข้าง
“เอ้า ลองๆ”
ผมก็บ้าจี้รับมาลองอีกคับ เหอๆ = =’’
“เออ เก่งๆๆ - - -”
“เฮ้ย ใครดูดบุหรี่ในห้องน้ำ”
เชี่ยแล้วคับ เสียงอาจารย์ปกครอง ไอ้คิวทำหน้าตื่นบอกให้ผมหลบไปในห้องน้ำ
“ล่ะ แล้วนายอ่ะ” ทำไมผมต้องเป็นห่วงใครด้วยวะ จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว
“ช่างกูเหอะ” แล้วมันก็ถีบส่งผมเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็ปิดประตูล็อกจากด้านนอกคับ จะได้เหมือนกะว่าไม่มีใครเปิดใช้ ซักพักก็มีเสียงโหวกเหวก ข้างนอก
“มีใครสูบกับมึงอีกป่าวเนี่ย” เสียงอาจารย์ดังขึ้น
“คนเดียวจาน” พอดีเคียดๆ ก็เลยลงมาสูบ
ป๊าบบ เสียงไอ้คิวโดนฟาดด้วยมือคับ ตอบกวนตีน
“มาปากดีนะไอ้คิว มึงจะโดนให้ออกอยู่แล้ว เฮ้ย ไปดูในห้องน้ำดิว่ามีใครหลบอยู่ป่าว” แย่แหล่วววว
เสียงเปิดห้องไล่มาทีละห้อง ทีละห้องคับ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหว่ะเลย แก้ตัวไม่ออกด้วย เพราะว่ากลิ่นบุหรี่ติดตัวผมเลยอ่ะ แง๊ๆๆๆ
โดนยายฆ่าแน่
จนผมได้ยินเสียงเปิดกลอนจากด้านหน้าห้องที่ผมหลบอยู่ เหงื่อหยดเป็นทาง แต่ตัวผมกลับเย็นเฉียบ
แกร๊กกก
“ปริ้น ….?” กลายเป็นไอ้โอ้ตคับ เปิดประตูมาเจอผม ดูสีหน้าก็รู้ว่ามันตกใจมากเลย
“เออ …” ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ตอนนี้ผมยอมให้อาจารย์เปิดมาเจอดีกว่าให้โอ้ตมาเจอผมในสภาพแบบนี้
“ดูดบุหรี่เหรอ” ไม่ต้องรอให้ผมต้องตอบคับ มันก็กระชากตัวผมออกมาจากห้องน้ำเลย ออกมาข้างนอก พวกอาจารย์ก็พาไอ้คิวเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“เออ … โอ้ต คือ ไม่ใช่”
“ดูดบุหรี่เหรอ ? ” มันถามซ้ำคับ ตอนนี้สีหน้ามันเรียบเฉยมาก เหมือนอาจารย์ที่ห้องปกครองเลย มันไม่ใช่พี่ชายพ๋มแล้ว
“เออ ก็ไอ้นั่นมันให้ลอง ก็ - - -”
“ไอ้เหี้ยนั่นให้ลอง ก็ลองเหรอ !!!!!! ไอ้เด็กไม่มีหัวคิด” เจ็บคับ เจ็บโคด โอ้ตมันตะโกนใส่ อารมณ์คงสุดๆแล้วอ่ะ เออ จาด่าอาไรก็ด่าเลย
“ขอโทษ” ผมจ๋อยคับ ไม่มีอะไรนอกจากจ๋อยสนิท ยืมก้มหน้าเงียบ
“พ่อแม่ให้มาเรียนหนังสือ ก็โดด - - -” ตัวผมหดไป สองนิ้ว
“โดดไม่พอยัง หัดสูบบุหรี่ อะไรนะเนี่ย อาไร อ่อ เซเว่นด้วย - - -” ตัวผมหดไปอีก สี่นิ้ว
ผมก็เงียบคับ มันก็โกรธจนเหนื่อยแล้วมั้ง รู้สึกว่าสงบได้บ้าง
“จะให้ทำยังไง บอกมา ”
“- - -”
“เอ้า !!!! พูดเซ่ !!!!! ” โอย มึงไม่ต้องตะโกนก็ได้ กรูรู้สึกผิดจนจะร้องอยู่แล้ว
“…ก็ เรา เราทำผิด จะทำอะไร ก็ทำเถอะ ”
โอ้ตฟังผมพูดแล้วก็เงียบไปพักนึง เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง ผมคาดเดาไม่ได้เลย ใจเต้นตึกตักๆ
“ไปเอากระเป๋ามาไป” โอ้ตบอกผมเสียงเฉียบ
ผมก็วิ่งไปตามคำสั่งเลยคับ ไม่มีบิดพลิ้ว เหอๆ แล้วมันก็เดินนำไปห้องปกครองฮะ
อ้าว นึกว่าจาปล่อยกรูซะอีก แหง่มๆ
แต่ผิดคาดคับ โอ้ตมันบอกว่าให้ผมรออยู่ที่หน้าห้อง ไม่ต้องขึ้นไป ในห้องผมได้ยินเสียงฟาดเพี้ยะๆ สงสัยจาเป็นไอ้คิวแน่ ซักพัก โอ้ตก็เดินถือกระเป๋าออกมา
“ป่ะ กลับบ้าน”
โห ตอนนั้นนะ เหมือนยกภูเขาออกจากอกไปครึ่งลูก อยากจาโดดกอดมันเลยคับ หุหุ แต่ก็ต้องสงบจิตสงบใจนิดส์นึง เราก็ไปนั่งรอรถเหมือนกะวันแรก เพียงแต่คราวนี้ พอรถมาปั๊บ โอ้ตมันก็ลากขึ้นรถเลย วันนี้โชคดีมากๆคือไม่เบียดเท่าไร แต่ก็ต้องยืนอยู่ดี
“จะได้ไม่โดนด่าอีก …” มันพูด “โดนฟาดก็โดนฟาดคนเดียว ไม่ยุติธรรมเล้ย” คราวนี้มันพึมพำๆให้ผมได้ยิน ก็แอบยิ้มนิดนึง เลวม่ะ 55
“แล้วเจ็บมากป่ะ เมื่อคืน”
“เจ็บดิ” แล้วมันก็เอามือไปลูบก้นมันเบาๆ
“ไหนดูหน่อยดิ๊ เป็นรอยป่าว” ว่าแล้วผมก็เนียนทำเป็นจับที่สะโพกมันคับ ไม่ได้ไปจับตูดมันหรอก เหอๆ ไม่ลามกขนาดนั้น
“ทะลึงแล้ว ลามปามๆ เดี๋ยวปั๊ดไม่คืนให้ซะนี่” แต่มันพูดก็ไม่ได้ปัดป้องอะไรผมนะ
“คืนอะไร ? ”
“อ้าว ก็นี่ไง” แล้วมันก็ล้วงไปหยิบมือถือที่ผมโดนริบไปเมื่อเช้า
“หรือว่าไม่อยากได้คืน จะได้เก็บไว้เอง”
“เป็นเล่น แพงเฟ้ย แพง” แล้วผมก็แย่งกลับมาจนได้คับ มันก็ยิ้มๆ
“ขอบใจนะโอ้ต”
“อือ ….”
“ที่ทำเนี่ย” ผมอ้อมแอ้ม “เพราะว่า เป็นหน้าที่ป่ะ ”
อ่ะนะ ผมถามหาเรื่องไปมั้ยเนี่ย = =’’ แต่มันดูไม่โกรธแฮะ
“น้องทั้งคน เป็นพี่ก็ต้องดูแลน้องดิ” แล้วก็เอามือมายี้ๆหัวผม จนเป๋ไปเลย เอ๊ะ รู้สึกแปร๊บเล็กๆ
“เฮ้ย เด๋วผมเสียทรง”
“555 มีผมอยู่แค่เนี้ย ”
จ๊อกๆๆ อ่ะ เสียงท้องผมร้องขัดจังหว่ะ เสียมู้ดหมด แสดดด
“หิวอีกแล้วเหรอ” โอ้ตยิ้มหวานถาม
“อะดิ ว่าแต่ ….” ผมทำหน้าทะเล้นใส่ “อยากกินมาม่าผัดหว่ะ ว่ามันอร่อยจิงป่าว”
ได้ผลคับ ไอ้โอ้ตเขิลลลล หันหน้าไปทางอื่น แล้วก็ตอบมาเบาๆ
“โด่เอ้ย ไม่มีบุญได้กินหรอก”
ครึก ครื่นนนนนนนนนนนนน …… เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มมาแต่ไกล
พร้อมกับหยาดฝนแรกที่ตกลงมาต้อนรับกับวสันตฤดู
เวลาประมาณเกือบหกโมงเช้า ผมยังนอนอุดอู้อยู่ในผ้าห่มอันแสนสบาย
ไม่อยากลุกออกไปไหนเลยง่ะ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมกับเสียงฝนตกที่ดังเซ็งแซ่อยู่ภายนอก
หน้าฝนแล้วดิเนี่ย ฤดูของคนอกหักรักคุด
ปั้งๆๆๆ
“ปริ้น ตื่นยัง เสียงโอ้ตที่รักมาปลุกแล้ว”
“ตื่นแล้ววววววว” เอ้ย เซ็ง อยากนอนต่อเจงๆ
วันนี้ยายให้โอ้ตขับรถไปโรงเรียนได้คับ เพราะเนื่องจากฝนตกหนักมากถึงมากที่สุด ออกไปรอรถมีหวังเปียกแน่ๆ หุหุ ดีจัง ไม่ต้องยืนเบียดเป็นปลากระป๋อง
“เอารถไปจอดในโรงเรียนไม่ได้ไม่ใช่เรอะ” ผมถามพลางกัดบิ๊กเปาไส้หมูแดงอย่างอร่อยเหาะ
“ไม่ได้อะดิ ต้องจอดเลยไปอีกหน่อย” ว่าแล้วโอ้ตมันก็หักรถเลี้ยวเข้าไปในโรงพยายาบาลที่ปกติเราต้องมานั่งคอยขึ้นรถกัน
“นี่ เดี๋ยวแวะกินไรก่อนนะ” โอ้ตมันว่า สงสัยจาหิวอะเด๊ะ หุหุ กรูก็กินม่ะแบ่งเลยคับ เหอๆ
“กินด้วยๆ ”
“จะกินอีกอะไรอีกวะ เมื่อกี้ก็พึ่งยัดเข้าไปนิ” มันว่าด้วยเสียงเหน่อๆของมันคับ เด๋วนี้มีว้ง มีวะ -*-
แล้วก็เข้าไปหาไรกินในโรงบาลคับ จะว่าหลายคนอาจจะรู้สึกแปลกๆนะคับ แต่โรงบาลแห่งนี้ล่ะ ที่เป็นจุดพักผ่อนหย่อนใจ แหล่งพักพิง(ท้อง) แล้วก็แหล่งเก็บยานพาหนะ(รถยนต์ มอไซต์) ผัดมักกะโรนีที่นี่อร่อยมากมาย ขอโบก
ว่าแต่ว่า ตกลงมันเป็นโรงพยาบาลแน่เหรอป่าววะ !?
พอหาไรกินเสร็จ ก็เกือบจะ 8 โมงแล้วคับ ต้องรีบวิ่งกันอ่ะ แต่ฝนก็แมร่งไม่ยอมหยุดเลย แถมยังตกหนักกว่าตอนมาอีก
“โอ้ตกลับไปเอาร่มที่รถมาดีกว่า ไม่งั้นเปียกแน่”
“โห เราว่า ร่มแมร่งก็ไม่อยู่หว่ะ วิ่งฝ่าไปเหอะ แป็บเดียวก็ถึง จาเข้าแถวแล้วด้วย” ผมชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือราโด้สุดเกร๋(ของปลอม) = =’’
“เอาจริงอ่ะ ”
“เออดิ ไป …” ว่าแล้วก็วิ่งตากฝนกันข้ามถนน รถแมร่งเบรกกันตัวโก่ง แต่ก็ปลอดภัยมาได้ เพราะข้ามทางม้าลาย (เกี่ยวม่ะ) แต่ที่ผมคาดว่า วิ่งนิดเดียวก็ถึง มันไม่ใช่คับ ไอ้ระยะที่ว่าเนี่ย มันก็ไกลพาสมควร แค่วิ่งข้ามถนน ตัวก็เปียกม่ะล่อกม่ะแล่กจะแย่อยู่แล้ว แต่ผมก็เห็นว่ามีบางคนมันโชว์เหนือวิ่งปู๊ดเดียวเข้าไปที่อาคารเลย
“แล้วนี่ปริ้นเรียนตึกไหน ? ” โอ้ตมันถาม น้ำไหลเป็นสาย แต่ ดูมานเซ็กซี่มากคับ เสื้อนร ที่มันรัดอยู่แล้ว พอเปียกน้ำก็ เห็นอะไรไปถึงไหนต่อไหน ระหว่างที่กะลังเมามันกะการแทะโลมสายตาพี่ชายตัวเองอยู่ ไอ้โอ้ตก็ทักขึ้นมา
“ปริ้น !! ”
“เออ เออ ตึกไหน” แล้วผมก็ทำมึนควักตารางสอนขึ้นมาดู
ตึก 1 แว๊ก มันเป็นตึกที่อยู่ในสุดเลย คือต้องวิ่งฝ่าฝนไปอีก
“งั้นก็เลาะๆไปแล้วกัน โอ้ตเรียนตึก นี้พอดี” มันว่า ตอนเย็นเจอกันที่หน้าปกครองนะ แล้วมันก็วิ่งไปเลย
วันนี้วันที่ 3 แล้วคับ ที่ผมเข้าห้องเรียนสาย เพราะว่า กว่าจะวิ่งไปตึก 1 กว่าจะหาห้องเจอ ห้องที่ย้ายมาเป็นห้อง 10 คับ คือต้องมาเริ่มปรับตัวกับเพื่อนใหม่อีกแล้ว ทั้งๆที่ 2 วันที่ผ่านมาก็เกือบจะอยู่ตัวแระ แล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไร เมื่อผมเดินเข้าไปในห้อง(ด้วยสภาพตัวเปียกโชก) ไอ้คนในห้องก็หันมามองเป็นตาเดียว
แล้วก็มีเสียงโห่ ฮา อะไรกันเล็กน้อยพอเป็นกระสัยคับ ประมาณว่าเป็นเด็กใหม่ไง จริงๆก็ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนน่าตาดีอะไรนะคับ ออกจาจืดชืดด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่า ไอ้พวกผู้ชายในห้องมันจะออกแนวเถื่อนๆกว่าผมหน่อย ผมก็เลยได้ความขาวเข้าสู้
เท่าๆที่กวาดสายตาดู ห้องนี้มีผู้ชายกว่า 80 เปอร์เซ็นต์คับ อีก 20 เปอร์เซ็นต์ก็ผู้หญิง อืม ดีซะอีก ผมค่อยรู้สึกไม่แปลกแยกเท่าไร เพราะเคยเรียนแต่ชายล้วนนี่หว่า ผมยังไม่ทันหายงงดี ก็ยังยื่นเงอะงะอยู่หน้าห้อง อาจารย์ก็เข้ามาพอดี
“เธอมายืนอะไรหน้าห้อง” อาจารย์เค้าไม่รู้คับ ว่าเด็กใหม่
“เออ คือ .. ผม” ตอบไม่ถูกซิกรู
“เด็กเทบ เด็กเทบ มานั่งนี่ ”
ใครวะ ดูคุ้นตามากมาย ……………….. เฮ้ย ไอ้คิว ว่าแต่ เด็กเทบเชี่ยรายเมิง
ผมก็จำยอมเดินไปนั่งคับ แต่ไม่ได้นั่งติดกับมันหรอกนะ คือมันชี้ที่ว่างตรงหน้ามันล่ะ
“เรียนห้องนี้ด้วยเหรอ” ผมก็ยื่นหน้าไปถามคับ
“ป่าว กรูเสนอหน้ามานั่งเอง” เออ ก็จริงของมัน แว๊กกก เย็สเข้ แมร่งกวนตรีนกรู
ผมหน้าเจือนนิดหน่อย แล้วก็หันมาทักทายคนที่นั่งข้างๆแทน
“หวัดดี นั่งด้วยนะ”
“ตามสบาย” มันก็ยิ้มให้คับ ใส่เหล็กดัดฟันด้วย แต่หน้าตาก็งั้นๆล่ะคับ หุหุ
“นายชื่อไรอ่ะ เราปริ้น ”
“ซังคับ” ว้าว พูดคับ ด้วยอะ สุภาพโคตรๆ (ว่าแต่ไอ้โอ้ตก็พูดกับผมนี่หว่า ทำไมไม่รู้สึกวะ 55)
“น้อยๆ หน่อยอิ๊กคิวซัง ตีสนิทเด็กเทบเลยนะเมิง”
“อิ๊กคิว พ่อเมิงเหอะ ไอ้สัด” มันหันหน้าไปด่าไอ้คิว อาจารย์ก็เลยเดินมาเบิร์ดกระโหลกมันสองตัวเลย แต่ผมอ่ะ กลั้นหัวเราะตัวงอเลย กับคำว่า อิ๊กคิวซัง คือ ซังมันตัดผมคล้ายๆสกินเฮดอะคับ 55 เอาเป็นว่า ขำแต่พองามเพราะว่า ไม่อยากเสียมิตรภาพที่ดี
ตกลงว่า ผมย้ายมาห้องใหม่แล้ว ถึงแม้ว่าจาดูเถื่อนๆ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่ก็ดูสบายๆดี ไม่ต้องแข่งขันอะไรมากมาย แต่ไอ้คิวเนี่ย อย่างที่โอ้ตมันบอกจริงๆ คือ เรียนคาบเว้นคาบ แถมคาบที่เรียน ก็เอาแต่เล่น ไม่ค่อยสนใจ ท่ำสำคัญ มันก็จาชวนผมไปดูดบุหรี่อีก
“วันนี้เอาอีกตัวป่ะวะ” มันก็ทำหน้ากวนๆถามตามสไตร์
“โดนม่ะวานยังไม่เข็ดเหรอ ”
“ตูดกรูด้านแล้วเมิง แค่นี้จิ๊บๆ - - เฮ้ย คิวซัง เอาการบ้านมาลอกหน่อย” ไม่พูดปล่าว มันก็ไปคว้าแบบฝึกหัดอังกฤษที่ซังมันพึ่งทำเสร็จไปมาเก็บใส่กระเป๋ามันเลย
“เหี้ยยยย กรูพึ่งทำเสร็จ จะไปส่งแล้ว” ไอ้ซังมันบ่นคับ คืองานเค้าให้ส่งในคาบจริงๆแล้ว ไอ้ซังมันก็รีบปั่นเพื่อจะรีบไปส่ง แต่แมร่งไอ้คิวดันแย่งไปหมักไว้ก่อน ส่วนผมเสร็จเรียบโร้ย ปลอดภัย
“เออ เด๋วกรูไปส่งให้ - - อาไร อาไร ทำหน้าๆ”
“ไอ้คิว มึงก็แบบนี้ทุกที บอกว่าจะส่ง มึงก็ไม่ส่ง เอาไปดองไว้” อ่าแสดงว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก
“แค่นี้ทำบ่น แหมทีขอกรูจับK กรูยางให้มึงจับได้เลย สัด” ไอ้คิวมันพูดขึ้นมาลอยๆคับ คงลืมไปว่ามีผมนั่งหน้าแป้นแล้นอยู่ข้างๆไอ้ซัง
ได้ยินแค่นั้น ก็เอ๋อแดกเลยผม หันหน้าหาไปซังประมาณว่า เมิงขอมันจับKเจงเหรอ ?
“เหี้ย คิว พูดไรวะ” แล้วมันก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงขำของไอ้คิวไล่ตามหลังไป
ติ้ง ต่อง ต้อง ต่อง ต่อง ตอง ต้อง ต่อง
อ่า เสียงสวรรค์เสียงสุดท้าย เป็นอันว่าวันนี้ก็เลิกเรียนแล้วคับ ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าจาสนิทกะอิกคิว .. เอ้ย ซังมากที่สุดในห้องแล้วคับ ไอ้คิวไม่นับเพราะไม่ได้อยากสนิท แต่ก็แปลกใจนิดหน่อยว่า ซังมันก็เข้าคุยกะทุกกลุ่มได้ แบบว่าเป็นคน friendly มากๆ แต่ทำไมมันถึงมาอยู่กลุ่มเดียวกะไอ้คิวได้ กลุ่มคิวจะมีอีก 2-3 คนที่แบบว่า เถื่อนพอๆกะมันเลย
“แล้วนี่บ้านอยู่ไหนอ่ะ ”
“อ่อ อยู่ชะอำ”
“โห โคตรไกลเลย แล้วมารถประจำเหรอ”
“ป่าว ก็ปกติมานั่งรถ ป2 มา แต่วันนี้ฝนตก ก็เลยมากับรถยนต์กะพี่อ่ะ ”
“พี่นายใครวะ ”
“พี่โอ้ตที่เป็นประธานนักเรียนอ่ะ แบบว่า คือ … เป็นญาติๆกัน”
ระหว่างนั่งรอโอ้ต ซังมันก็มานั่งเป็นเพื่อน แล้วก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย คุยเรื่องคนโน้นที คุยเรื่องคนนี้ที แต่ซังมันจะบ่นเรื่องไอ้คิวให้ฟังมากที่สุดคับ มันเหมือนเป็นลูกไล่ไอ้คิวเลย
“อ้าว มาคอยนานยัง”
“นานอย่างมากอ่ะ ทำไรอยู่” ผมได้ทีรีบแขวะไปตามเรื่อง
“หวัดดีคับพี่โอ้ต ”
“เออ ดีซัง เป็นไง ”
“ก็เหมือนเดิมหล่ะพี่”
“เออ กีฬาสีปีนี้ ห้องซังอยู่สีเดียวกับพี่นี่นา ว่าจะเรียกมาคุยเหมือนกัน”
“อีกตั้ง 3 เดือนเนี่ยนะพี่ เร็วไปป่าว”
“เออ แล้วห้องเราอยู่สีอา - - -” ผมพยายามจะเข้าไปมีส่วนร่วมคับ แต่ก็โดนเบรก
“โห ดูอย่างปีที่แล้วซิ มันเตรียมตัวกันตั้งแต่ปิดเทอม ยังเกือบล่ม”
“พี่โอ้ตก็ต้องจัดการดีๆแล้วอ่ะ จะได้ไม่ต้องโดนพวกรุ่นน้องประณาม”
“เออ - -” ผมไม่รู้จะพูดไรคับ ก็ยืนฟัง ในใจก็คิดประมาณว่า กรูกลายเป็นโดดเดี่ยวผู้น่ารักไปแระ
“งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ ”
“ครับ งั้นไปก่อนนะปริ้น” ซังมันยิ้มให้ผมก่อนจะแยกไปทางใครทางมัน
“อืม” ม่ายสบอารมณ์คับผม ม่ายสบอารมณ์อย่างมาก
“เป็นไรไป เงียบเชียว” โอ้ตมันคงพึ่งสังเกตได้มั้งคับ ว่าตั้งแต่เดินออกจาก รร แล้วก็ขึ้นรถ ผมไม่พูดซักคำเดียว
“- - -”
“เป็นไร”
“ป่าว” แข็งคับ แข็ง ปากแข็ง
“เช้ยยยยยย ….. ”
“อ้าว เป็นไงล่ะ ตากฝน เป็นหวัดแล้ว” โอ้ตว่าพลางเลื่อนมือไปเบาแอร์
“ก็ตากเหมือนกันน่ะล่ะ ”
“เอ้า มาเทียบกันได้ไง โอ้ตแข็งแรงกว่าปริ้นตั้งเยอะ ”
“เออ ใครจะไปถึกสู้คุณโอ้ตได้ล่ะคร๊าบบบบ” แล้วผมก็หันหน้าไปทางหน้าต่าง ทำมองดูวิว แต่ในใจ ทำไมมันรู้สึกหงุดหงิดๆวะ เวลาเห็นโอ้ตมันหัวร่อ ต่อกระซิกกับอ้ายซัง คุยกานไม่สนใจกรูเล้ย
โอ้ตมันก็ไม่ว่าอะไรต่อคับ เห็นว่าผมเริ่มแบบใช้อารมณ์แล้ว
“นี่ …. ”
“หื้อ”
“รู้จักกับซังมันนานแล้วเหรอ ”
“ก็ … ตั้งแต่มันเข้ามา ม.1 แล้ว มีไรเหรอ ? ”
“ป่าว ก็เห็นเหมือนจะสนิทกัน”
“เออ ก็สนิทหล่ะ ก็เจอกันมาตั้ง 3 ปี มีไรป่าว ? ”
“ม่ะมีรายย ….. นอนก่อนล่ะกาน ปวดหัวๆ” ผมก็ว่าไปงั้นล่ะ แต่จริงๆคือเกียจคุย แต่มันดันหลับไปจริงๆนี่ดิ มารู้สึกตัวอีกทีก็เกือบถึงแล้วคับ แต่ตอนนี้ รู้สึกว่าตัวเองมีไข้แล้วง่ะ
“โอ้ต แวะซื้อยาก่อนเข้าบ้านได้ป่ะ เหมือนมีไข้หว่ะ”
“จริงอ่ะ ”
อ้าว แล้วกรูจาตอแหลเพื่อ ?
แล้วมันก็จอดรถตรงข้ามกับตลาด แล้วก็เอามือมาอังที่หน้าผาก
“ไหน ไข้สูงป่าว” ไม่ทันคาดคิด มันก็ก้มเอาหน้าผากมันมาแตะกับหน้าผากผมคับ โอ่ว ความร้อนพุ่งปี้ดๆๆๆๆ
“งั้นรอแป็บนะ โอ้ตข้ามไปซื้อยาก่อน”
ระหว่างรอ ภาพที่ผมที่มันเอาหน้าผากมาแตะ ทำเอาจิ้นไปได้ต่างๆนาๆเลยทีเดียว
“ปริ้นคับ กินยานะ เด๋วโอ้ตป้อนให้ อ้าว อ้าปากดิคับ คนดี อ่า อย่างงั้นแหละ ”
“ถ้าคืนนี้ไข้ไม่ลด โอ้ตต้องจับปริ้นฉีดยาแล้วนะ ห้ามขัดขืนด้วย”
“อ่า อยู่นิ่งๆดิคับปริ้น ไม่เจ็บหรอกน้า หันก้นมาดิคับ - - - เจ็บนิดนึงนะคับ แล้วเด๋วก็จะสบาย”
“อึกกก อ๊า ~*”
“ปริ้น - - ปริ้น”
“เห้อะ เหออ เจ็บๆ เบาๆ”
“อะไรเบาวะ ตื่นมาเร็วกินยา” โอ้ตมันดูหัวเสีย ที่ผมพูดอะไรแปลกๆ
“เออ อ่า ขะ ขอบใจ ”
นี่ผมฝันไปอีกแล้วเหรอเนี่ย โหยยย ฝันว่า มีอะไรกะไอ้โอ้ตด้วย !? เวนกำ
“อือง่วงอ่ะ ถึงบ้านแล้วปลุกด้วยนะ” แล้วผมก็พลิกตัวหันไปซุกทางหน้าต่างคับ แอร์มานก็ไม่เบาให้วุ้ย -*-
“อืม ปลุกแน่”
“ขอบจาย”
ก่อนที่ผมจะเคลิ้มๆไป เหมือนมีอะไรบางอย่างอุ่นๆ มาแตะที่แก้มด้านขวาเบาๆ แต่ตอนนั้นไม่อยากคิดอะไรแล้วคับ กรูง่วงและปวดหัวมากมาย
เวลาประมาณเกือบหกโมงเช้า ผมยังนอนอุดอู้อยู่ในผ้าห่มอันแสนสบาย
ไม่อยากลุกออกไปไหนเลยง่ะ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมกับเสียงฝนตกที่ดังเซ็งแซ่อยู่ภายนอก
หน้าฝนแล้วดิเนี่ย ฤดูของคนอกหักรักคุด
ปั้งๆๆๆ
“ปริ้น ตื่นยัง เสียงโอ้ตที่รักมาปลุกแล้ว”
“ตื่นแล้ววววววว” เอ้ย เซ็ง อยากนอนต่อเจงๆ
วันนี้ยายให้โอ้ตขับรถไปโรงเรียนได้คับ เพราะเนื่องจากฝนตกหนักมากถึงมากที่สุด ออกไปรอรถมีหวังเปียกแน่ๆ หุหุ ดีจัง ไม่ต้องยืนเบียดเป็นปลากระป๋อง
“เอารถไปจอดในโรงเรียนไม่ได้ไม่ใช่เรอะ” ผมถามพลางกัดบิ๊กเปาไส้หมูแดงอย่างอร่อยเหาะ
“ไม่ได้อะดิ ต้องจอดเลยไปอีกหน่อย” ว่าแล้วโอ้ตมันก็หักรถเลี้ยวเข้าไปในโรงพยายาบาลที่ปกติเราต้องมานั่งคอยขึ้นรถกัน
“นี่ เดี๋ยวแวะกินไรก่อนนะ” โอ้ตมันว่า สงสัยจาหิวอะเด๊ะ หุหุ กรูก็กินม่ะแบ่งเลยคับ เหอๆ
“กินด้วยๆ ”
“จะกินอีกอะไรอีกวะ เมื่อกี้ก็พึ่งยัดเข้าไปนิ” มันว่าด้วยเสียงเหน่อๆของมันคับ เด๋วนี้มีว้ง มีวะ -*-
แล้วก็เข้าไปหาไรกินในโรงบาลคับ จะว่าหลายคนอาจจะรู้สึกแปลกๆนะคับ แต่โรงบาลแห่งนี้ล่ะ ที่เป็นจุดพักผ่อนหย่อนใจ แหล่งพักพิง(ท้อง) แล้วก็แหล่งเก็บยานพาหนะ(รถยนต์ มอไซต์) ผัดมักกะโรนีที่นี่อร่อยมากมาย ขอโบก
ว่าแต่ว่า ตกลงมันเป็นโรงพยาบาลแน่เหรอป่าววะ !?
พอหาไรกินเสร็จ ก็เกือบจะ 8 โมงแล้วคับ ต้องรีบวิ่งกันอ่ะ แต่ฝนก็แมร่งไม่ยอมหยุดเลย แถมยังตกหนักกว่าตอนมาอีก
“โอ้ตกลับไปเอาร่มที่รถมาดีกว่า ไม่งั้นเปียกแน่”
“โห เราว่า ร่มแมร่งก็ไม่อยู่หว่ะ วิ่งฝ่าไปเหอะ แป็บเดียวก็ถึง จาเข้าแถวแล้วด้วย” ผมชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือราโด้สุดเกร๋(ของปลอม) = =’’
“เอาจริงอ่ะ ”
“เออดิ ไป …” ว่าแล้วก็วิ่งตากฝนกันข้ามถนน รถแมร่งเบรกกันตัวโก่ง แต่ก็ปลอดภัยมาได้ เพราะข้ามทางม้าลาย (เกี่ยวม่ะ) แต่ที่ผมคาดว่า วิ่งนิดเดียวก็ถึง มันไม่ใช่คับ ไอ้ระยะที่ว่าเนี่ย มันก็ไกลพาสมควร แค่วิ่งข้ามถนน ตัวก็เปียกม่ะล่อกม่ะแล่กจะแย่อยู่แล้ว แต่ผมก็เห็นว่ามีบางคนมันโชว์เหนือวิ่งปู๊ดเดียวเข้าไปที่อาคารเลย
“แล้วนี่ปริ้นเรียนตึกไหน ? ” โอ้ตมันถาม น้ำไหลเป็นสาย แต่ ดูมานเซ็กซี่มากคับ เสื้อนร ที่มันรัดอยู่แล้ว พอเปียกน้ำก็ เห็นอะไรไปถึงไหนต่อไหน ระหว่างที่กะลังเมามันกะการแทะโลมสายตาพี่ชายตัวเองอยู่ ไอ้โอ้ตก็ทักขึ้นมา
“ปริ้น !! ”
“เออ เออ ตึกไหน” แล้วผมก็ทำมึนควักตารางสอนขึ้นมาดู
ตึก 1 แว๊ก มันเป็นตึกที่อยู่ในสุดเลย คือต้องวิ่งฝ่าฝนไปอีก
“งั้นก็เลาะๆไปแล้วกัน โอ้ตเรียนตึก นี้พอดี” มันว่า ตอนเย็นเจอกันที่หน้าปกครองนะ แล้วมันก็วิ่งไปเลย
วันนี้วันที่ 3 แล้วคับ ที่ผมเข้าห้องเรียนสาย เพราะว่า กว่าจะวิ่งไปตึก 1 กว่าจะหาห้องเจอ ห้องที่ย้ายมาเป็นห้อง 10 คับ คือต้องมาเริ่มปรับตัวกับเพื่อนใหม่อีกแล้ว ทั้งๆที่ 2 วันที่ผ่านมาก็เกือบจะอยู่ตัวแระ แล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไร เมื่อผมเดินเข้าไปในห้อง(ด้วยสภาพตัวเปียกโชก) ไอ้คนในห้องก็หันมามองเป็นตาเดียว
แล้วก็มีเสียงโห่ ฮา อะไรกันเล็กน้อยพอเป็นกระสัยคับ ประมาณว่าเป็นเด็กใหม่ไง จริงๆก็ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนน่าตาดีอะไรนะคับ ออกจาจืดชืดด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่า ไอ้พวกผู้ชายในห้องมันจะออกแนวเถื่อนๆกว่าผมหน่อย ผมก็เลยได้ความขาวเข้าสู้
เท่าๆที่กวาดสายตาดู ห้องนี้มีผู้ชายกว่า 80 เปอร์เซ็นต์คับ อีก 20 เปอร์เซ็นต์ก็ผู้หญิง อืม ดีซะอีก ผมค่อยรู้สึกไม่แปลกแยกเท่าไร เพราะเคยเรียนแต่ชายล้วนนี่หว่า ผมยังไม่ทันหายงงดี ก็ยังยื่นเงอะงะอยู่หน้าห้อง อาจารย์ก็เข้ามาพอดี
“เธอมายืนอะไรหน้าห้อง” อาจารย์เค้าไม่รู้คับ ว่าเด็กใหม่
“เออ คือ .. ผม” ตอบไม่ถูกซิกรู
“เด็กเทบ เด็กเทบ มานั่งนี่ ”
ใครวะ ดูคุ้นตามากมาย ……………….. เฮ้ย ไอ้คิว ว่าแต่ เด็กเทบเชี่ยรายเมิง
ผมก็จำยอมเดินไปนั่งคับ แต่ไม่ได้นั่งติดกับมันหรอกนะ คือมันชี้ที่ว่างตรงหน้ามันล่ะ
“เรียนห้องนี้ด้วยเหรอ” ผมก็ยื่นหน้าไปถามคับ
“ป่าว กรูเสนอหน้ามานั่งเอง” เออ ก็จริงของมัน แว๊กกก เย็สเข้ แมร่งกวนตรีนกรู
ผมหน้าเจือนนิดหน่อย แล้วก็หันมาทักทายคนที่นั่งข้างๆแทน
“หวัดดี นั่งด้วยนะ”
“ตามสบาย” มันก็ยิ้มให้คับ ใส่เหล็กดัดฟันด้วย แต่หน้าตาก็งั้นๆล่ะคับ หุหุ
“นายชื่อไรอ่ะ เราปริ้น ”
“ซังคับ” ว้าว พูดคับ ด้วยอะ สุภาพโคตรๆ (ว่าแต่ไอ้โอ้ตก็พูดกับผมนี่หว่า ทำไมไม่รู้สึกวะ 55)
“น้อยๆ หน่อยอิ๊กคิวซัง ตีสนิทเด็กเทบเลยนะเมิง”
“อิ๊กคิว พ่อเมิงเหอะ ไอ้สัด” มันหันหน้าไปด่าไอ้คิว อาจารย์ก็เลยเดินมาเบิร์ดกระโหลกมันสองตัวเลย แต่ผมอ่ะ กลั้นหัวเราะตัวงอเลย กับคำว่า อิ๊กคิวซัง คือ ซังมันตัดผมคล้ายๆสกินเฮดอะคับ 55 เอาเป็นว่า ขำแต่พองามเพราะว่า ไม่อยากเสียมิตรภาพที่ดี
ตกลงว่า ผมย้ายมาห้องใหม่แล้ว ถึงแม้ว่าจาดูเถื่อนๆ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่ก็ดูสบายๆดี ไม่ต้องแข่งขันอะไรมากมาย แต่ไอ้คิวเนี่ย อย่างที่โอ้ตมันบอกจริงๆ คือ เรียนคาบเว้นคาบ แถมคาบที่เรียน ก็เอาแต่เล่น ไม่ค่อยสนใจ ท่ำสำคัญ มันก็จาชวนผมไปดูดบุหรี่อีก
“วันนี้เอาอีกตัวป่ะวะ” มันก็ทำหน้ากวนๆถามตามสไตร์
“โดนม่ะวานยังไม่เข็ดเหรอ ”
“ตูดกรูด้านแล้วเมิง แค่นี้จิ๊บๆ - - เฮ้ย คิวซัง เอาการบ้านมาลอกหน่อย” ไม่พูดปล่าว มันก็ไปคว้าแบบฝึกหัดอังกฤษที่ซังมันพึ่งทำเสร็จไปมาเก็บใส่กระเป๋ามันเลย
“เหี้ยยยย กรูพึ่งทำเสร็จ จะไปส่งแล้ว” ไอ้ซังมันบ่นคับ คืองานเค้าให้ส่งในคาบจริงๆแล้ว ไอ้ซังมันก็รีบปั่นเพื่อจะรีบไปส่ง แต่แมร่งไอ้คิวดันแย่งไปหมักไว้ก่อน ส่วนผมเสร็จเรียบโร้ย ปลอดภัย
“เออ เด๋วกรูไปส่งให้ - - อาไร อาไร ทำหน้าๆ”
“ไอ้คิว มึงก็แบบนี้ทุกที บอกว่าจะส่ง มึงก็ไม่ส่ง เอาไปดองไว้” อ่าแสดงว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก
“แค่นี้ทำบ่น แหมทีขอกรูจับK กรูยางให้มึงจับได้เลย สัด” ไอ้คิวมันพูดขึ้นมาลอยๆคับ คงลืมไปว่ามีผมนั่งหน้าแป้นแล้นอยู่ข้างๆไอ้ซัง
ได้ยินแค่นั้น ก็เอ๋อแดกเลยผม หันหน้าหาไปซังประมาณว่า เมิงขอมันจับKเจงเหรอ ?
“เหี้ย คิว พูดไรวะ” แล้วมันก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงขำของไอ้คิวไล่ตามหลังไป
ติ้ง ต่อง ต้อง ต่อง ต่อง ตอง ต้อง ต่อง
อ่า เสียงสวรรค์เสียงสุดท้าย เป็นอันว่าวันนี้ก็เลิกเรียนแล้วคับ ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าจาสนิทกะอิกคิว .. เอ้ย ซังมากที่สุดในห้องแล้วคับ ไอ้คิวไม่นับเพราะไม่ได้อยากสนิท แต่ก็แปลกใจนิดหน่อยว่า ซังมันก็เข้าคุยกะทุกกลุ่มได้ แบบว่าเป็นคน friendly มากๆ แต่ทำไมมันถึงมาอยู่กลุ่มเดียวกะไอ้คิวได้ กลุ่มคิวจะมีอีก 2-3 คนที่แบบว่า เถื่อนพอๆกะมันเลย
“แล้วนี่บ้านอยู่ไหนอ่ะ ”
“อ่อ อยู่ชะอำ”
“โห โคตรไกลเลย แล้วมารถประจำเหรอ”
“ป่าว ก็ปกติมานั่งรถ ป2 มา แต่วันนี้ฝนตก ก็เลยมากับรถยนต์กะพี่อ่ะ ”
“พี่นายใครวะ ”
“พี่โอ้ตที่เป็นประธานนักเรียนอ่ะ แบบว่า คือ … เป็นญาติๆกัน”
ระหว่างนั่งรอโอ้ต ซังมันก็มานั่งเป็นเพื่อน แล้วก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย คุยเรื่องคนโน้นที คุยเรื่องคนนี้ที แต่ซังมันจะบ่นเรื่องไอ้คิวให้ฟังมากที่สุดคับ มันเหมือนเป็นลูกไล่ไอ้คิวเลย
“อ้าว มาคอยนานยัง”
“นานอย่างมากอ่ะ ทำไรอยู่” ผมได้ทีรีบแขวะไปตามเรื่อง
“หวัดดีคับพี่โอ้ต ”
“เออ ดีซัง เป็นไง ”
“ก็เหมือนเดิมหล่ะพี่”
“เออ กีฬาสีปีนี้ ห้องซังอยู่สีเดียวกับพี่นี่นา ว่าจะเรียกมาคุยเหมือนกัน”
“อีกตั้ง 3 เดือนเนี่ยนะพี่ เร็วไปป่าว”
“เออ แล้วห้องเราอยู่สีอา - - -” ผมพยายามจะเข้าไปมีส่วนร่วมคับ แต่ก็โดนเบรก
“โห ดูอย่างปีที่แล้วซิ มันเตรียมตัวกันตั้งแต่ปิดเทอม ยังเกือบล่ม”
“พี่โอ้ตก็ต้องจัดการดีๆแล้วอ่ะ จะได้ไม่ต้องโดนพวกรุ่นน้องประณาม”
“เออ - -” ผมไม่รู้จะพูดไรคับ ก็ยืนฟัง ในใจก็คิดประมาณว่า กรูกลายเป็นโดดเดี่ยวผู้น่ารักไปแระ
“งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ ”
“ครับ งั้นไปก่อนนะปริ้น” ซังมันยิ้มให้ผมก่อนจะแยกไปทางใครทางมัน
“อืม” ม่ายสบอารมณ์คับผม ม่ายสบอารมณ์อย่างมาก
“เป็นไรไป เงียบเชียว” โอ้ตมันคงพึ่งสังเกตได้มั้งคับ ว่าตั้งแต่เดินออกจาก รร แล้วก็ขึ้นรถ ผมไม่พูดซักคำเดียว
“- - -”
“เป็นไร”
“ป่าว” แข็งคับ แข็ง ปากแข็ง
“เช้ยยยยยย ….. ”
“อ้าว เป็นไงล่ะ ตากฝน เป็นหวัดแล้ว” โอ้ตว่าพลางเลื่อนมือไปเบาแอร์
“ก็ตากเหมือนกันน่ะล่ะ ”
“เอ้า มาเทียบกันได้ไง โอ้ตแข็งแรงกว่าปริ้นตั้งเยอะ ”
“เออ ใครจะไปถึกสู้คุณโอ้ตได้ล่ะคร๊าบบบบ” แล้วผมก็หันหน้าไปทางหน้าต่าง ทำมองดูวิว แต่ในใจ ทำไมมันรู้สึกหงุดหงิดๆวะ เวลาเห็นโอ้ตมันหัวร่อ ต่อกระซิกกับอ้ายซัง คุยกานไม่สนใจกรูเล้ย
โอ้ตมันก็ไม่ว่าอะไรต่อคับ เห็นว่าผมเริ่มแบบใช้อารมณ์แล้ว
“นี่ …. ”
“หื้อ”
“รู้จักกับซังมันนานแล้วเหรอ ”
“ก็ … ตั้งแต่มันเข้ามา ม.1 แล้ว มีไรเหรอ ? ”
“ป่าว ก็เห็นเหมือนจะสนิทกัน”
“เออ ก็สนิทหล่ะ ก็เจอกันมาตั้ง 3 ปี มีไรป่าว ? ”
“ม่ะมีรายย ….. นอนก่อนล่ะกาน ปวดหัวๆ” ผมก็ว่าไปงั้นล่ะ แต่จริงๆคือเกียจคุย แต่มันดันหลับไปจริงๆนี่ดิ มารู้สึกตัวอีกทีก็เกือบถึงแล้วคับ แต่ตอนนี้ รู้สึกว่าตัวเองมีไข้แล้วง่ะ
“โอ้ต แวะซื้อยาก่อนเข้าบ้านได้ป่ะ เหมือนมีไข้หว่ะ”
“จริงอ่ะ ”
อ้าว แล้วกรูจาตอแหลเพื่อ ?
แล้วมันก็จอดรถตรงข้ามกับตลาด แล้วก็เอามือมาอังที่หน้าผาก
“ไหน ไข้สูงป่าว” ไม่ทันคาดคิด มันก็ก้มเอาหน้าผากมันมาแตะกับหน้าผากผมคับ โอ่ว ความร้อนพุ่งปี้ดๆๆๆๆ
“งั้นรอแป็บนะ โอ้ตข้ามไปซื้อยาก่อน”
ระหว่างรอ ภาพที่ผมที่มันเอาหน้าผากมาแตะ ทำเอาจิ้นไปได้ต่างๆนาๆเลยทีเดียว
“ปริ้นคับ กินยานะ เด๋วโอ้ตป้อนให้ อ้าว อ้าปากดิคับ คนดี อ่า อย่างงั้นแหละ ”
“ถ้าคืนนี้ไข้ไม่ลด โอ้ตต้องจับปริ้นฉีดยาแล้วนะ ห้ามขัดขืนด้วย”
“อ่า อยู่นิ่งๆดิคับปริ้น ไม่เจ็บหรอกน้า หันก้นมาดิคับ - - - เจ็บนิดนึงนะคับ แล้วเด๋วก็จะสบาย”
“อึกกก อ๊า ~*”
“ปริ้น - - ปริ้น”
“เห้อะ เหออ เจ็บๆ เบาๆ”
“อะไรเบาวะ ตื่นมาเร็วกินยา” โอ้ตมันดูหัวเสีย ที่ผมพูดอะไรแปลกๆ
“เออ อ่า ขะ ขอบใจ ”
นี่ผมฝันไปอีกแล้วเหรอเนี่ย โหยยย ฝันว่า มีอะไรกะไอ้โอ้ตด้วย !? เวนกำ
“อือง่วงอ่ะ ถึงบ้านแล้วปลุกด้วยนะ” แล้วผมก็พลิกตัวหันไปซุกทางหน้าต่างคับ แอร์มานก็ไม่เบาให้วุ้ย -*-
“อืม ปลุกแน่”
“ขอบจาย”
ก่อนที่ผมจะเคลิ้มๆไป เหมือนมีอะไรบางอย่างอุ่นๆ มาแตะที่แก้มด้านขวาเบาๆ แต่ตอนนั้นไม่อยากคิดอะไรแล้วคับ กรูง่วงและปวดหัวมากมาย
ติดตามชมตอนต่อไป
ปล. ยังไม่ได้จัดเรียง เนื่องจากด่วนแต่งนิยายหลายเรื่อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น